Nowa Zelandia, nazywana jest popularnie krajem kiwi. Pomimo iż leży w odległej Oceanii, jest typowym krajem zachodnim bardzo „europejskim”, gdyż w większości zamieszkała jest przez Brytyjczyków. Jest to państwo, położone na południowo-zachodnim Pacyfiku składające się z dwóch głównych wysp Północnej i Południowej oraz wielu mniejszych, do których należą Wyspy Stewart i Wysp Chatham oraz terytoria zależne takie jak: Wyspy Cooka i Niue, Tokelau i Dependencja Rossa. Powierzchnia tego państwa wynosi 268 680 km2, co sprawia, iż jest ono 75 państwem na świecie pod względem wielkości.
Nowa Zelandia – kraj Maorysów i Hobbitów.
Nową Zelandię zamieszkuje ok. 4,9 mln ludzi. Aż 48,2% ludności Nowej Zelandii deklaruje brak jakiejkolwiek religii. Kraj ten jest monarchią konstytucyjną, Jej głową jest król Anglii, a w jego imieniu rządzi gubernator generalny. Stolicą Nowej Zelandii jest Wellington.
Dumą tego kraju jest nieokiełznana natura, która przyciąga turystów. Maorysi, którzy do Nowej Zelandii przybyli z Polinezji obecnie stanowią około 10% ludności kraju, ale elementy ich kultury można znaleźć na każdym kroku. Reżyser Peter Jackson tak bardzo pokochał nowozelandzkie krajobrazy, że postanowił nakręcić tu Władcę Pierścieni, a później Hobbita. W budowę scenografii do tych filmów był zaangażowany nawet rząd kraju, a także wojsko. Ekranizacja Tolkiena okazała się bardzo korzystna dla samej Nowej Zelandii.
Nowa Zelandia — historia
Przyjmuje się, że Maorysi, mieszkańcy Polinezji dotarli tu ok. VIII-IX wieku n.e. Natomiast pierwszym Europejczykiem, który pojawił się u wybrzeży Nowej Zelandii w 1642 r., był holenderski badacz Abel Tasman. Obecna nazwa państwa pochodzi od jednej z prowincji w Holandii o nazwie Zelandia.
W XVIII w. wyspy te opłynął kilkukrotnie angielski badacz James Cook. Wówczas były one ważną bazą wielorybniczą, zamieszkaną przez ok. 250 tys. Maorysów. Wkrótce licznie zaczęli przybywać tu biali osadnicy, głównie brytyjscy przestępcy i skazańcy — uciekinierzy przed wymiarem sprawiedliwości.
W 1840 r. proklamowano oficjalne zwierzchnictwo rządu brytyjskiego nad wyspami Nowej Zelandii, a tubylczą ludność wysiedlono na gorsze ziemie, co doprowadziło do buntu Maorysów i wojny z kolonistami, w której Maorysi ponieśli klęskę.
Od początku XX w. kraj rozwijał się bardzo intensywnie. W 1907 r. Nowa Zelandia otrzymała status brytyjskiego dominium, a w 1931 r. przyznano jej pełną niezależność w prowadzeniu polityki. Stała się więc niepodległym państwem, członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów.
Obecnie Nowa Zelandia jest jednym z państw o najwyższym dochodzie narodowym na jednego mieszkańca i należy do najmniej skorumpowanych i korupcjogennych państw na świecie.
Języki w Nowej Zelandii
Zaszłości kolonialne pozostawiły po sobie pewne wpływy. Jednym z nich jest język, którym posługuje się ludność nowozelandzka. W Nowej Zelandii są obecnie trzy oficjalne języki urzędowe. Są to angielski, maoryski i migowy.
Zdecydowana większość ludności posługuje się językiem angielskim. Rdzenni obywatele mówią również po maorysku, a duża część ludności jest dwujęzyczna. Ważnym krokiem było również prowadzenie języka migowego.
Język angielski w wersji nowozelandzkiej
Mieszkańcy Nowej Zelandii mają bardzo specyficzny akcent. Skracają oni wyrazy, łączą niektóre słowa, a do tego mówią szybko i niewyraźnie. Posługują się również dużą ilością słów pochodzących z języka maoryskiego. Dotyczą głównie świata przyrody i określają nazwy gatunków roślin i zwierząt. Są one niezrozumiałe nawet dla użytkowników języka angielskiego w innych krajach.
Wymowa nowozelandzka jest, zbliżona do australijskiej, chociaż istnieją między nimi pewne różnice wynikające z wpływu języka maoryskiego. Typową cechą jest wznosząca się intonacja używana przez Nowozelandczyków w zdaniach oznajmujących. Ciekawym regionalizmem gramatycznym jest zastąpienie zaimka osobowego it zaimkiem she, np. She’ll be right oznacza „wszystko będzie dobrze”.
