Początki ludzkości na Wyspach Brytyjskich sięgają ok. 500 000 lat p.n.e., jednakże prawdziwa prehistoria Wielkiej Brytanii rozpoczyna się wraz z osadnictwem Celtów, którzy pojawili się tam ok 10 00 lat temu.
Ze względu na bardzo północne położenie większość lądu Wielkiej Brytanii podczas plejstoceńskich epok lodowcowych , kiedy była pokryta lądolodem, nie była zamieszkana przez ludzi. Pierwsze ślady ludzkiej pracy są przypisane do Homo heidelbergensis około 500.000 roku p.n.e. a ludzie z gatunku Homo neanderthalensis pojawili się tam około 230 tysięcy lat p.n.e. Natomiast pierwsi ludzie z gatunku Homo sapiens pojawili się na wyspach brytyjskich 29 tysięcy lat temu.
Prehistoria Wielkiej Brytanii – Celtowie
Pierwsze osady ludzkie powstały na wyspach brytyjskich około 11 tysięcy lat temu, wraz z końcem ostatniego zlodowacenia. Na tych terenach znajduje się wiele pozostałości z okresu mezolitu, neolitu i epoki brązu, jak Stonehenge, Avebury czy Newgrange. Pierwsza cywilizacje stworzyły jednak dopiero plemiona Celtów przez Rzymian zwane Brytami.
W epoce żelaza Brytanię zamieszkiwały ludy celtyckie ale również żyły tu plemiona Belgów np. Atrebatów, Catuvellaunich, czy Trinowantów. Przybyli oni z Europy Srodkowej w VII w. p.n.e. i do II w. p.n.e. zasiedlili cale wyspy. Jedynie w pólnocno-wschodniej części Szkocji przetrwaly plemiona Piktów, stopniowo jednak zasymilowanych.
Prehistoria Wielkiej Brytanii – najazdy Rzymian i Germanów.
Podbój Anglii, Walii i poludniowej Szkocji przez Rzymian przeksztalcil te ziemie w rzymską kolonię. W I w. p.n.e. na wyspę dotarły legiony Juliusza Cezara a w roku 43 n.e. cesarz rzymski Klaudiusz zajął Kamulodunum i utworzył prowincję Brytania, kończąc tym samym pierwszy etap podboju wysp brytyjskich. Rzymianie panowali w Anglii aż do ok. 410, nie obejmując tylko Szkocji, od której odgrodzono się Wałem Hadriana. Widocznymi śladami pobytu Rzymian w Brytanii są zbudowane przez nich drogi. Używano ich jeszcze długo po odejściu Rzymian. W tym okresie powstało także wiele miast.
Po wycofaniu się w 407 roku legionów rzymskich na Wyspy Brytyjskie przybyły około 450 roku ludy germańskie: Anglowie, Sasi i Jutowie, którzy zorganizowali w Brytanii kilkanaście pogańskich królestw patrymonialnych, a z nich z biegiem czasu pozostało siedem: Kent, zamieszkany przez Jutów, Wessex, Sussex i Essex zamieszkane przez Sasów oraz Wschodnia Anglia, Mercja i Nortumbria zamieszkane przez Anglów. Rywalizowały one między sobą o hegemonię i od 597 uległy chrystianizacji.
Okres najazdów Wikingów i Normanów
Dotychczasowi mieszkańcy wyspy czyli ludność celtycka z plemienia Brytów, zostali niemal doszczętnie wytępieni. Pozostali oni tylko w północno-zachodniej części Anglii i Kornwalii, Walii oraz w Szkocji.
Od końca VIII w. rozpoczęły się na Wyspach Brytyjskich najazdy wikingów, których ekspansję powstrzymali dopiero w X w. królowie Wessexu. Ich najazdy rozpoczęły się od grabieży klasztoru Lindisfarne w 793. Do dziś zwłaszcza w języku angielskim możemy znaleźć wspólne cechy języka staroangielskiego i nordyckiego, staronordyckiego. Obecny York to osada Wikingów pod nazwą Jorvik .
W XI w na krótki czas tron angielski przejęli Duńczycy, jednak w 1066 r., po przegranej bitwie pod Hastings, Anglia została podbita przez księcia Normandii, Wilhelma Zdobywcę, który pokonał króla Anglii Harolda. Wg legendy ten ostatni został zabity od zabłąkanej strzały, która trafiła go w oko. Wilhelm Normandzki przejął władzę w Anglii i Szkocji i radykalnie zmienił system klasowy oraz zapoczątkował trwającą do dziś ciągłość dynastyczną i instytucjonalną monarchii angielskiej. Jego zwycięstwo w bitwie pod Hastings spowodowało zrzucenie Anglosasów ze szczytu drabiny społecznej na rzecz Normanów. Językiem oficjalnym stał się wówczas język francuski.
W 1216 nastąpiła koronacja Henryka III, jednakże jego rządy nie cieszyły się popularnością. Normanowie po kilkudziesięciu latach zasymilowali się z miejscową ludnością.