W dzisiejszych czasach funkcjonują różnorakie odmiany języka angielskiego, które rozwinęły się z wielu przyczyn na różnych obszarach. Powodem była przede wszystkim ekspansja kolonialna Anglii, a z czasem usamodzielnienie się niektórych kolonii, w których struktury państwowe powiązane z życiem gospodarczym czy kulturalnym zostały przesiąknięte językiem kolonizatorów, tak, że wyparł on tamtejsze narzecza. Taka sytuacja miała miejsce w Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii, czy Południowej Afryce.
Odmiany języka angielskiego – Brytyjski angielski
Używany jest na Wyspach Brytyjskich, Miał do 1960 roku swoją standardową wymowę, zwaną RP (Received Pronunciation), wzorowaną na wymowie wykształconych Anglików, Obecnie częściej używa się regionalnych dialektów. Głównymi różnicami jest inna wymowa tych samych dźwięków. Szkocka odmiana języka angielskiego, której nie należy mylić ze szkockim gaelickim, wytworzyła się z języka Sasów, którzy uciekli po 1066 roku na północ do Szkocji. Posiada ona bardzo dużo zapożyczeń leksykalnych z języków celtyckich, specyficzny akcent i wymowę.
Natomiast walijska odmiana angielskiego charakteryzuje się ona przede wszystkim dużą melodyjnością i innym akcentowaniem słów oraz sporą ilością zapożyczeń z języka walijskiego — jednego z najstarszych języków europejskich. Z kolei irlandzka odmiana języka angielskiego zwana jest także Hiberno-angielski. Jej język mówiony wykazuje kilka cech charakterystycznych np. brak w tej odmianie odpowiedzi tak i nie. Słownictwo wykazuje też wiele wpływów języków celtyckich. Sposób mówienia w Dublinie różni się od pozostałych narzeczy.
Odmiany języka angielskiego American i Canadian English
Amerykańska odmiana języka angielskiego panuje na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i posiada dialekty: wschodnie, południowe, ogólne i dialekty regionalne, na przykład kalifornijski czy południowo-zachodni. Pierwszy słownik American English powstał w 1828 roku, a jego twórcą był Noah Webster. Największe różnice między amerykańskim a brytyjskim angielskim polegają na intonacji i akcencie, ale także w wymowie niektórych wyrazów. Amerykańska odmiana jest bardziej konserwatywna od brytyjskiej i zachowała wiele cech archaicznych z wczesnego języka nowoangielskiego z XVII wieku, przypominając wymowę z elżbietańskiej Anglii.
Kanadyjska odmiana języka angielskiego jest używana obok języka francuskiego panującego w prowincji Quebec. Jest ona bardzo podobna do brytyjskiego angielskiego i różni się szczególnie w pisowni od amerykańskiego angielskiego. Kanada zachowała bowiem język angielski używany w Wielkiej Brytanii, choć amerykański angielski miał tam też pewien wpływ.
Australijskie i nowozelandzkie odmiany języka angielskiego
Pierwsze słowo zapisane w Australian English to kangaroo, czyli kangur. Zapisał go James Cook w 1770 r. Australijski angielski opiera się głównie na standardzie brytyjskim, ale zawiera parę amerykanizmów, i zapożyczenia z języków europejskich, oraz aborygeńskich. Są to głównie nazwy roślin i zwierząt, a także nazwy miejscowe.
Nowozelandzka odmiana języka angielskiego używana w Nowej Zelandii przypomina odmianę australijską i jest bardziej podobna do brytyjskiego angielskiego niż do amerykańskiego, ale posiada dużo zapożyczeń z języka Maorysów, głównie określenia na faunę i florę.
Nowozelandzka odmiana angielskiego jest najbardziej upodobniona, do brytyjskiej, chociaż ostatnio zaczyna ulegać wpływom australijskiej i amerykańskiej odmiany.
Inne odmiany języka angielskiego
Południowoafrykańska odmiana języka angielskiego używana w Republice Południowej Afryki (RPA), choć w ortografii i gramatyce ludzi wykształconych, jest identyczna z brytyjską, posiada duże różnice w słownictwie.
Wchłonęła ona bowiem wiele zapożyczeń z germańskiego języka Afrikaans (odmiana holenderskiego, który rozwinął się w Afryce) oraz języków afrykańskich. Południowoafrykański angielski to język ojczysty jedynie dla 40 proc. białych mieszkańców RPA i niewielu czarnych mieszkańców. Ich reszta używa języka Afrikaans. Kilka słów z odmiany południowoafrykańskiej stało się standardem na przykład homeland.
Z kolei tzw.zw. Pidżyn to języki powstałe na skutek ekspansji politycznej i handlowej Brytyjczyków na Dalekim Wschodzie w XIX w. Są one mieszaniną angielskiego z chińskim lub z językami Melanezji. Charakteryzują je znaczne uproszczenia leksykalno-gramatyczne. Indyjska odmiana języka angielskiego również sięga czasów kolonialnych. Opiera się na wersji brytyjskiej, choć coraz częściej wpływa na nią wariant amerykański. Z kolei
jamajska odmiana angielskiego jest połączeniem brytyjskiego i amerykańskiego angielskiego.
