Czy angielska herbata to tylko mit, czy też wizerunek pijących herbatę Brytyjczyków jest faktycznym odbiciem rzeczywistości ? Okazuje się, że angielskie „five o’ clocki” nie są jedynie legendą, gdyż herbata stanowi bowiem około 43% wszystkich napojów spożywanych w Wielkiej Brytanii.
Ile herbaty piją Brytyjczycy?
Pod koniec XX wieku niektórzy wierzyli, że kawa stanie się ulubionym napojem Brytyjczyków i zastąpi herbatę. Jednak tak się nie stało i do dziś herbata pozostaje narodowym napojem Brytyjczyków. Stanowi ona ponad dwie piąte wszystkich napojów spożywanych w Wielkiej Brytanii.
Herbatę w Zjednoczonym Królestwie piją wszyscy od rodziny królewskiej po najskromniejszych bezrobotnych. Herbata to bowiem dla Brytyjczyków coś więcej niż tylko przyjemność – to istotna część życia!
Przeciętny Brytyjczyk w wieku powyżej 10 lat wypija dwie i pół filiżanki herbaty dziennie i ponad 900 filiżanek rocznie. Pije on głównie herbatę z mlekiem. Tak duża spożywana ilość tego napoju stawia Wielką Brytanię w gronie liderów krajów pijących herbatę! Tylko Irlandczycy i Turcy piją więcej herbaty niż Brytyjczycy. W Europie rywalem Wielkiej Brytanii jest Rosja, jednak mieszkańcy jej wypijają rocznie jedynie około 700 filiżanek herbaty.
W 2020 r., podczas pandemii, spożycie herbaty w Wielkiej Brytanii wzrosło o 50%, ponieważ więcej osób pozostawało przez cały dzień w domu.
Angielska herbata — historia
Popularność herbaty w Wielkiej Brytanii ma długą historię, która jest odzwierciedleniem rozwoju tego narodu od XVII wieku. Pierwszą herbatę w Londynie sprzedał Thomas Garway, właściciel kawiarni w 1657 roku. Wkrótce napój ten stał się popularny jako alternatywa kawy. W roku 1700 w Londynie było już ponad 500 kawiarni serwujących go.
Przez półtora wieku herbata pozostawała drogim napojem. Wielu pracodawców podało swoim pracownikom jego filiżankę w środku dnia, tworząc w ten sposób charakterystyczną dla Wielkiej Brytanii „przerwę na herbatę”. Jako napój towarzyski pity poza miejscem pracy, herbata ze względu na cenę była jednak zarezerwowana jedynie dla szlachty i rosnącej klasy średniej.
Około 1800 roku siódma księżna Bedford zapoczątkowała popularną modę na popołudniową herbatę — ceremonię odbywającą się zwykle około godziny czwartej. Do tego czasu ludzie zwykle nie jedli ani nie pili niczego między lunchem a kolacją. Wkrótce mały posiłek, składający się z herbaty i kanapki stał się częścią brytyjskiego stylu życia.
Ponieważ w XIX wieku herbata znacznie staniała i spopularyzowała się, wkrótce stała się ulubionym napojem Wielkiej Brytanii. Królowa Wiktoria promowała ją jako ekonomiczny, rozgrzewający i stymulujący napój bezalkoholowy. W gospodarstwach robotniczych podawano go wraz z głównym posiłkiem dnia, spożywanym po powrocie robotników do domu po całodziennej pracy, który stał się znany jako „podwieczorek”.
Angielska herbata czy tylko five o’clock?
Dziś herbatę w Wielkiej Brytanii można pić o każdej porze dnia. Zdecydowana większość Brytyjczyków pije na śniadanie, a „przerwa na herbatę” obowiązuje nadal w brytyjskich biurach i fabrykach. Dla każdego, kto pracuje na świeżym powietrzu, termos z herbatą jest niemal niezbędną częścią codziennego wyposażenia.
Angielska herbata — jak przyrządzić?
Do parzenia klasycznej angielskiej herbaty niezbędny jest czajniczek. Do ogrzanego dzbanka należy włożyć dwie torebki lub dwie łyżeczki herbaty. Następnie trzeba zalać je wrzącą wodę i pozostawić do zaparzenia na trzy lub cztery minuty. Napój ten podawać należy z odrobiną mleka i cukru. Z kolei herbata podawana bez cukru najlepiej komponuje się ze słodkimi przekąskami takimi jak ciasteczka, kanapki z dżemem, czy ciasta.
Jaką herbatę piją Brytyjczycy?
„Standardowe” brytyjskie herbaty to odmiany indyjskie, które można pić dość mocne. Najlepszą indyjską herbatą jest herbata Darjeeling. Natomiast Assam jest znacznie ciemniejsza i mocniejsza.
Herbaty chińskie są znacznie delikatniejsze. Do najpopularniejszych wypijanych w Wielkiej Brytanii należą Keemum i Lapsang Souchong. Z kolei popularna herbata Earl Grey to mieszanka herbaty chińskiej i Darjeeling, aromatyzowana olejkiem z bergamotki.